sığındım bir yağmur damlasına

arzın hangi karışına düşeceğimi bilmeden

kanadı kırık, yorgun kuşlar arasında

teğet geçtim hüzünleri

değdiysem de sıyrıldım

çünkü yağmur rahmet demekti

kucağına düştüğüm toprak sarmaladı

her damla kefenle gördü beni

fırtınalar şiddetlendi

ve ekinleri tarumar etti

ekinlerin bittiği yerde

umudun tohumları filizlendi

çünkü rahmetten ümit kesen

yalnız kafirlerdi

Hira’ya uçuyordu kuş

secdede alev alıyordu göğsü

Anka misali yeniden doğuyordu

her ölüşte kendimi gördüm

kuş ölüyordu

ben kendimi Hira’da buluyordum