kurumaya yüz tutmuş çiçeğin hüznü var içimde

siyah bir ceketin cebinde unutulup günlerce

solmaya terk edilmiş

onu solduran

bu halini

kimsenin görmemesiymiş

boynu bükülmüş

artık daha güzel kokuyormuş

kaybolmuş, bulunmayı bekliyormuş

avuç içlerini sığınak belleyemez artık

yeri

bir kitabın en ücra sayfasıymış

o bunu bilmiyormuş

çiçeklerin kaderinin

hayatın yaprakları arasında

soldurulmak olduğunu söylememişler ona

mahzun bir edayla baktığını görmeyen gözler varmış

yürüyormuş

yürüdükçe yaprakların arasında dikenler bitiyormuş

umursamadan batıyormuş hüznün ellerine

hüzün ise sımsıkı sarılıyormuş çiçeğe

bırakmıyormuş