Belirsizlik bir deniz misali. Çoğumuz bu denizin içerisine ne zaman düştüğümüzü hatırlamıyoruz. Yüzmeyi de bilmiyoruz. Gidilecek uzun yolların olduğu inancı ve tasavvurlarıyla kulaç atmaya çalışıyoruz. Çırpınıyoruz. Ve sanıyoruz ki denizi çırpınışlarımız köpürtüy
senden kaçmanın yollarını arıyordum sen gönlüm içreydin ve ben gönlüme kaçıyordum sana bir muammanın ortasında meylettim yüzümü dönüyor, yolumu kaçırıyordum kayboluyordum bu derdi iliklerime perçinleyen sanki bir muammayı noktalıyordu gönlüm yine buzulların sırrına eriÅ
kurumaya yüz tutmuş çiçeğin hüznü var içimde siyah bir ceketin cebinde unutulup günlerce solmaya terk edilmiş onu solduran bu halini kimsenin görmemesiymiş boynu bükülmüş artık daha güzel kokuyormuş kaybolmuş, bulunmayı bekliyormuş avuç içlerini sığınak belleyemez artık y
güneş çehrene bakınca haya ediyor gün doğuyor aydınlığınla bakışın bahara tesir ediyor çiçekler boynu bükük açıyor serçeler çiçeklere değil tebessümüne konuyor. sesini işitmeye hasret bir dağ var adımlarınla inceden kırıyorsun gönlümün üstünde bir haber yürüyors
Allah’ın yeryüzündeki halifesi olan insan, yeri geldiÄŸinde zalim, aÅŸağı, yeri geldiÄŸindeyse alim ve yaratılmışların en ÅŸereflisi olmuÅŸtur. ÇoÄŸumuz haller içinde sürüklenmekte ve yolumuzu bulmaya gayret göstermekteyiz. Bunun yanında kendinden bir haber olanlar da var elbet.
Bir dönem kendimi ''tekkesimiskin'' olarak tanımlamıştım. ''Benim tekkem gönlümdü ve gönlüm de miskindi''. ''Virane diyemedim de gönlüme miskin dedim, gönlümü enkazında gizledim''. diye de eklemiştim. Şimdiyse melhufvari geziyorum dünyada. Biraz müteferriç, az da olsa mütefekkir...
